Adoptiekinderen vertellen hun verhaal in Durf te vragen

In 2020 werden in Vlaanderen negenendertig kinderen geadopteerd. Zestien van hen kwamen uit België, drieëntwintig uit landen als Portugal, de Filippijnen, Zuid-Afrika, Burkina Faso en India. Adoptie en herkomst zijn geen thema’s die je tijdens een doordeweeks gesprek gemakkelijk aansnijdt, daarom doet Durf te vragen het juist wel tijdens deze laatste aflevering van het seizoen. Te kijken vanavond – dinsdag 26 oktober – om 20.35 uur op Eén.

Adoptiekinderen vertellen

Zeven moedige adoptiekinderen nemen plaats voor de camera in de lege studio om te antwoorden op vragen zoals “Wie zijn voor jou nu je échte ouders?”, “Kan je begrijpen dat een ouder zijn kind in de steek laat?” en “Zou je zelf ooit adopteren?”. Hun antwoorden zijn open en eerlijk, vaak zelfs emotioneel.

Siska Schoeters duikt ook dit keer in de leefwereld van enkele getuigen. Zo gaat ze met Michael naar het rijksarchief in Brussel in de hoop daar een spoor te vinden van zijn verleden en zijn biologische vader. Michael is immers een metis, een kind van een zwarte, Rwandese moeder en een witte, Belgische vader. Sinds zijn twaalfde woont hij in België, maar naar de identiteit van zijn vader heeft hij nog altijd het raden. Met Phyllis en Jasmijn gaat Siska dan weer op bezoek bij hun (adoptie)ouders.

Lees ook het boek: Weg van haar van Stella Damstra.

Michael (60 jaar, Houthalen)

Michael groeit de eerste twaalf jaar van zijn leven op in het Rwandese Gisenyi als kind van een zwarte, Rwandese moeder en een witte, Belgische vader. Het enige dat Michael over die laatste weet, is dat het een koloniaal was. Rond zijn tiende wordt hij door Belgische zusters van zijn moeder gescheiden en naar de plaatselijke, Belgische school gestuurd. Hij woont er op internaat, zijn moeder ziet hij enkel nog tijdens het weekend. Wanneer hij twaalf wordt, zetten de zusters hem op het vliegtuig naar België.

Aan zijn moeder maken ze wijs dat Michael naar België vertrekt om bij zijn biologische vader te gaan wonen en te studeren. Nadien zou hij terugkeren naar Rwanda. In werkelijkheid wordt Michael geadopteerd door een koppel in Houthalen en verliest hij alle contact met zijn biologische moeder. Zevenendertig jaar zal het duren voor ze hem terugvindt. Over zijn biologische vader weet Michael nog steeds bitter weinig. Met de hulp van het Afstammingscentrum en de onderzoekers van project “Resolutie-Metissen” hoopt hij antwoorden te vinden.

Jasmijn en Phyllis (beiden 31 jaar, Kruibeke en Merksem)

Phyllis en Jasmijn zijn beiden geadopteerd en bijna even oud, maar hebben een heel verschillend verhaal. De adoptie van Phyllis verliep moeizaam, die van Jasmijn niet. Phyllis is niet zo bezig met het thema adoptie en weet inmiddels wie haar biologische ouders zijn. Jasmijn, daarentegen, is heel geëngageerd en geïnteresseerd in de adoptiewereld en nog steeds op zoek naar haar biologische ouders.

Phyllis zou zelf nooit adopteren, Jasmijn wel als zou blijken dat ze zelf geen kinderen kan krijgen. Maar ondanks al die verschillen hebben ze ook veel raakpunten. Zo zijn ze het erover eens dat de media het thema adoptie wat vaker op een positieve manier onder de aandacht moeten brengen, hebben ze lak aan mensen die niet snappen waarom ze zussen zijn en hebben ze moeite met mensen die klagen over de lange wachtlijsten bij adoptieprocedures. “Moeten er dan speciaal kinderen gezocht worden enkel om adoptieouders blij te maken?”

Esther (23 jaar, Brussel)

Esther komt uit Haïti en werd geadopteerd volgens het openadoptiesysteem. Ze is dus het contact met haar biologische familie nooit verloren en is ook al een paar keer op bezoek geweest. “Toen ik voor de eerste keer terug in Haïti was, ervaarde ik echt een thuisgevoel.” Esther vindt het belangrijk dat de oorspronkelijke cultuur van adoptiekinderen in ere wordt gehouden bij interlandelijke adopties, omdat zo hun ‘ik-waarde’ maximaal wordt gerespecteerd. Zelf sprak ze Creools toen ze in België aankwam, maar is dat inmiddels compleet verleerd. De adoptie had ook een psychologische impact op Esther, die, zeker als kind, bang was om teleur te stellen en mogelijk teruggestuurd te worden. De gebeurtenissen rond Black Lives Matter hebben haar de afgelopen twee jaar echter een hernieuwd zelfvertrouwen gegeven. Meer dan ooit probeert ze nu haar zwarte identiteit te laten stralen.

Lauren (25 jaar, Lettelingen)

Lauren zit nog met veel vraagtekens. Ze is op zoek naar haar biologische ouders en wil achterhalen waarom en in welke omstandigheden ze haar hebben afgestaan. Het besef dat ze geadopteerd was, kwam er in de lagere school na vragen van klasgenootjes. “Ik heb er als kleuter nooit bij stilgestaan dat ik niet leek op de meeste van mijn (witte) klasgenootjes.” De zoektocht naar antwoorden is al even aan de gang en heeft Lauren zelfs tot op de Vietnamese televisie gebracht. Lauren weet dan ook waarover ze spreekt wanneer ze aankaart dat de psychologische impact van adoptie niet onderschat mag worden.

Leen (38 jaar, Kortessem)

Leen is afkomstig uit Chili, maar werd net als haar broer, zus en twee nichten geadopteerd. Ze is ontzettend gelukkig met haar leven in Diepenbeek en voelt zich op veel vlakken een rasechte Limburgse. Ook haar adoptieouders ziet ze doodgraag. Maar toch geeft ze toe dat ze immer nieuwsgierig zal blijven naar haar geboortemoeder. Helaas zal Leen genoegen moeten nemen met het weinige dat ze nu weet, want elke poging die ze ondernam om de vrouw te vinden, draaide op niets uit.

Monica (56 jaar, Kontich)

Monica is een sous-x, een kind wiens moeder onder druk van de katholieke kerk anoniem is bevallen net over de grens in Frankrijk. Haar adoptie gebeurde onder leiding van Thérèse Wante, een bekend en berucht figuur binnen het wereldje van de gedwongen adopties. Het kostte Monica dan ook zesentwintig jaar aan zoekwerk om haar Belgische moeder terug te vinden. Uiteindelijk lukte het via een toevallige DNA-test. Monica stond mee aan de basis van Mater Matuta, een vzw die ijverde voor de excuses van Kerk en Staat aan alle sous-x‘en. In 2015 hebben ze die ook effectief gekregen.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).