En toen kwamen er kinderen: vriendschap 2.0

Wat als je vriendinnen kinderen willen of zelfs al moeder zijn? Wat voor invloed hebben kinderen op de vriendschap? Lezeres Alot Vonk heeft het onderstaande artikel geschreven over veranderingen door de komst van kinderen.

Hoe bijzonder is het om je beste vriendinnen moeder te zien worden? Dat je, na elkaar al jaren door en door te kennen, bij hen een hele nieuwe kant te zien krijgt die voor het moederschap nog niet bestond. Dat brengt hele mooie ervaringen met zich mee, want ineens bestaat er in de wereld een soort mini-versie van je geliefde vriendin. Het is ook ontzettend leuk dat jij als vriendin (‘tante’) zijdelings betrokken bent bij het zien opgroeien van die larfjes. Maar wat als niet alle vriendinnen moeder worden? Wat doet dat met een vriendschap en hoe ga je daar mee om?

Vanuit de brugklas zijn Floor, Sacha, en ik al ruim 25 jaar vriendinnen en hebben altijd alles met zijn drieën gedaan en gedeeld: iedere dag samen fietsen naar de middelbare school, logeerpartijen, iedere zomer op vakantie, stappen tot laat in de kroeg, mannenleed en ingewikkelde levenskeuzes. Toen kreeg Floor kinderen. En toen Sacha ook. Maar ik niet. En toen veranderde er aan de vriendschap eigenlijk alles. Want naast dat ik die droppies hartstikke lief en bijzonder vond, werd de bestaande vorm van vriendschap ineens een uitdaging en ontstond er een nieuwe situatie die voor ons alle drie soms heel ingewikkeld was. Een beschrijving van een vriendschap voor, tijdens en na deze metamorfose. Om te voorkomen dat dit verhaal vanuit mij enkel een ‘Boehoe mijn vriendinnen hadden ineens geen tijd meer voor mij’ klaagperspectief zou worden, hebben ook mijn vriendinnen hun kijk en gevoelens op de gebeurtenissen beschreven.

Vriendschap versie 1.0

Wij kennen elkaar al vanuit de brugklas en we zijn drie totaal verschillende types. Floor is de geduldige, lieve vriendin en werd door Sacha en mij vaak tot ‘blauwhelm’ gedoopt als er weer eens als typische vriendinnen werd gekat op elkaar. Sacha is de loyale lijm die actief de meeste initiatieven neemt om samen leuke dingen te ondernemen en in de gaten houdt of we elkaar nog wel genoeg zien. En ik ben de praatgrage stuiterbal die zorgt voor het nodige entertainment door zich ieder seizoen weer in een nieuw avontuur (lees: reis, man, baan) te storten. Na de middelbareschooltijd gingen we studeren, maar we bleven dikke vriendinnen. Soms zagen we elkaar iets minder, maar altijd was daar Sacha die gelukkig op de broodnodige momenten een weekend weg organiseerde of de agenda’s naast elkaar legde om weer eens flink wat data of een vakantie vooruit te prikken. Floor en Sacha waren al snel veel stabieler dan ik zelf was en daardoor ook een van de weinige constante factoren tijdens mijn jeugd. Ik bleef zitten en moest van school; had ieder jaar een andere baan en hobby, nieuw vriendje en er zat (zoals Sacha altijd mooi zegt) ieder jaar weer een ander clubje vrienden op mijn verjaardag. Zij hadden juist al redelijk jong hun pad inclusief partner en vrienden for life gevonden. Ik heb hun stabiliteit heel lang als referentiekader gezien, waardoor ik voelde dat vergeleken met hen mijn leven nogal spontaan veranderlijk was. Soms vond ik mezelf daardoor juist stoer, maar ik was daar ook vaak onzeker over en het gaf me soms ook het gevoel dat ik het altijd weer net even ‘anders’ deed dan de rest. Gelukkig waren zij altijd mijn vaste vangnet!

Floor: Ik vind het ontzettend bijzonder dat we elkaar al zo lang kennen en lief en leed hebben gedeeld. En niet alleen kennen we elkaar al 25 jaar, we kennen ook elkaars ouders, broers, zussen, ouderlijk huizen, ex-vriendjes, hobby’s, andere vrienden die kwamen en gingen, enzovoorts. Ik denk dat dat het fundament onder onze vriendschap heel sterk maakt. En dat fundament hadden we hard nodig, want de komst van kinderen bleek een toch wel een aardverschuiving in zichzelf te zijn.

Sacha: We zijn echt met elkaar opgegroeid, ik vergeet soms dat het al meer dan 25 jaar is! We zijn met elkaar groot geworden en hebben heel wat lief en leed gedeeld. Voelde als 15-jarige bakvis een gebroken hart destijds als onoverkomelijk; wisten wij veel dat de komst van kinderen eigenlijk nog een veel grotere uitdaging voor onze vriendschap zou zijn.

En toen kwam de eerste baby….

Toen we alle drie nog net geen 30 jaar oud waren werd Floor redelijk onverwacht zwanger. Omdat in onze omgeving de grote babygolf nog helemaal niet gestart was, was dit een totaal nieuwe dimensie en grote mijlpaal in onze vriendschap en ons leven. Sacha en ik waren enorm betrokken bij de zwangerschap en na de bevalling waren we ronduit smoorverliefd op de kleine miniFloor. Het liefst wilden we dan ook alleen maar bij Floor thuis afspreken zodat we de kleine konden zien. Ik had zelf nooit zo gevoeld dat ik kinderen wilde, maar ik vond het nu allemaal zo bijzonder en liefdevol dat ik daar voor het eerst zelfs aan begon te twijfelen! Daarnaast leek kinderen krijgen ineens voor iedereen en zelfs voor mij een logische volgende stap. Toch begonnen we daar wel de eerste veranderingen in onze vriendschap te merken. Een borrel met zijn allen werd vroegtijdig beëindigd omdat de baby bleef huilen. En onze vriendin Floor was negen maanden gebonden aan borstvoeding geven of kolven en kon dus niet lang met ons weg. Ook emotioneel was Floor ineens een stukje verder weg en had begrijpelijk hele andere prioriteiten. Daardoor kwam ik er al snel achter wat een enorme impact een kind op je leven heeft. De roze romantiek die ik eerst nog uitsluitend had gevoeld zette mij juist weer met twee benen op de grond. Daarnaast was mijn leven nog steeds ingesteld op ‘kindervrij’ dus ik besloot er nog maar eens goed over na te denken. Dat terwijl ik merkte dat Sacha juist duidelijk aan het wennen was aan het idee van moederschap.

Floor: Dat ik zwanger was, was aanvankelijk een enorme verrassing voor mijn partner en mijzelf. Of ik kinderen wilde, was tot dan toe een vraag geweest, waar ik nog niet helemaal over uit was. Maar het was een feit: ik was zwanger. Wat een overweldigende hoeveelheid liefde kwam er in me los. En wat was ik in dat eerste jaar na haar geboorte ongelooflijk moe, want mijn dochtertje had geen makkelijke start. We maakten ons zorgen over haar gezondheid en zijn meerdere keren in het ziekenhuis beland. Om ergens een gevoel van controle te hebben, pushte ik mezelf om zo lang mogelijk borstvoeding te geven. Dan gaf ik haar in ieder geval alles mee wat ik maar kon, zo redeneerde ik. Het zorgen maken om je kindje, was een geheel nieuwe ervaring voor mij en het viel me zwaar. Daarnaast werkte ik drie dagen in de week en was ik eens per week tot 9 uur ’s avonds in Amsterdam voor mijn opleiding. Ik voelde me regelmatig tekortschieten, ook richting mijn vriendinnen. Zij sprongen op allerlei manieren bij, ik had weinig energie over en er veranderde veel. Het was voor ons allemaal zoeken naar een nieuwe balans en dat ging met vallen en opstaan.

Sacha: Door van dichtbij mee te maken hoe onze beste vrienden ouders werden, kwam de kinderwens van mij en mijn vriend in een stroomversnelling. Door te ervaren hoeveel liefde je voor zo’n kleine hummel kunt voelen, maakte dat wij ook steeds vaker droomden van een kindje. Hoe bijzonder dan ook toen bleek dat ik zwanger was!

En toen kwamen er nog meer kinderen…

Sacha was net bevallen van haar eerste kindje en Floor bijna van de tweede toen mijn vaste relatie met enorm drama uit elkaar klapte. Bij ons alle drie stond het leven op zijn kop, maar het contrast in de wijze waarop kón zo ongeveer niet groter! Ik voelde in de periode erna steeds meer verschillen qua belevingswereld. Waar zij in minimale slaap en overlevingsstand gingen en vol in de babybubbel zaten, probeerde ik juist als verse single alles uit het feestleven te halen en mijn leven weer op te bouwen. Alles wat we vroeger samendeden was ineens moeilijk te regelen en zelfs even samen eten werd een uitdaging. Ook was het moeilijk een brug te vinden in de onderwerpen van onze gesprekken, terwijl Floor en Sacha natuurlijk wel samen van alles deelden in hun levensfase. We gingen wel traditiegetrouw jaarlijks een week met alle partners op vakantie, maar nu natuurlijk ook met kleine kinderen erbij die ineens het hele dagritme bepaalde. Die worden om 6 uur ‘s ochtends al wakker en moeten ‘s middags weer slapen. Ze zorgen ervoor dat het bij een uitje 1,5 uur duurt voordat je überhaupt met zijn allen buiten de deur staat. Hoe leuk en gezellig ik het met de kinderen ook vond: ik vond het lastig om daar een hele week tussen te zitten en werd er ook niet zo ontspannen van. Ik miste het echte contact en de bewegingsvrijheid met mijn vriendinnen enorm en had ze juist nu heel erg nodig. Tegelijk was mijn overtuiging dat ik juist begrip moest hebben voor het feit dat de kids nu logischerwijs belangrijker waren dan ik en onze vriendschap. Dat ik me daardoor soms best alleen, buitengesloten en soms ook een beetje een failure voelde vergeleken met hoe hun leven er uit zag durfde ik niet te zeggen. Maar ik sprak het niet uit, want ik wilde niet de egoïstische en teleurgestelde vriendin zijn. Ik richtte liever al mijn aandacht op de mensen en singles om me heen die ook kindervrij waren. Maar ondertussen nam ik afstand van Floor en Sacha en uit angst voor afwijzing vulde ik continu voor hen in dat ze toch te moe waren of geen zin hadden om met mij dingen te ondernemen. Ik hoopte toen vooral dat onze paden vast vanzelf weer een keer naar elkaar toe zouden lopen.

Floor: Emotioneel gezien, was de aardverschuiving kleiner met de komst van mijn tweede kind. Ik ontdekte dat ik net zo’n overweldigende hoeveelheid liefde op de plank had liggen, als voor mijn eerste kind. Hoe mooi is dat! En wat heb je je handen vol aan twee kleine kinderen, een baan, nog steeds diezelfde opleiding en het in stand proberen te houden van iets dat op een sociaal leven lijkt. Dat heeft onmiskenbaar een hele grote impact op je vriendschappen. Ik deed mijn best te accepteren dat onze levens ‘nu even’ totaal verschillend waren.

Sacha: Wat een overvloed aan emoties, nadat ik moeder was geworden. Een voor mij compleet nieuw stuk van mijzelf werd geboren, met daarnaast gevoelens van intense en onvoorwaardelijke liefde voor dat kleine mensje. Maar ook: oververmoeidheid, zorgen en je realiseren dat je leven voor altijd veranderd is, ondanks goeie voornemens om er net zo’n rijk sociaal leven op na te houden voordat onze zoon geboren werd. Maar hoe graag ik dat ook wilde: dat was helemaal niet haalbaar en dat werd al snel voelbaar in onze vriendschap. In plaats van dat echter bespreekbaar te maken, hield ook ik mijn mond en vulde ik voor Alot weer van alles in; “Ze zal me wel saai vinden, ze heeft vast leukere dingen te doen’ etc. Hierdoor nam het onuitgesproken wederzijdse onbegrip alleen maar toe.

En toen werd de afstand steeds groter…

Drie jaar later hadden Floor en Sacha ieder twee prachtige kinderen en ondergingen de tropenjaren waarin alles om de kids draait. Het was voor hen vaak zoeken naar de balans in hun leven tussen een gezin met twee koters, werk, vriendschap, hobby’s en slaap. Daarentegen zette ik me vooral af tegen het burgerlijke leven. Mijn leven was inmiddels geheel op een kindervrij bestaan opgebouwd met bijbehorende, leuke nieuwe partner die er ook zo in stond. Daarnaast speelde ik in een bandje en zat het liefst nog drie keer per week in de kroeg. Desondanks bleven we als vriendinnen hardnekkig vasthouden aan alle gewoontes die we in de 20 jaar vriendschap ervoor hadden ontwikkeld. Zoals met alle partners op vakantie en af en toe doordeweeks samen eten. Maar met nog meer kinderen werden die simpele dingen nog lastiger te plannen.Tijdens het eten is rondvliegende broccoli heel grappig, maar rustig bijkletsen tijdens spitsuur ronduit onmogelijk! Ik vond het soms lastig om plezier te halen uit onze vriendschapsmomenten, zag er soms zelfs tegenop om af te spreken en zei steeds vaker af. We zagen elkaar daardoor alleen nog maar minder en minder. Daarentegen werd het wederzijds onbegrip steeds frequenter en groter. Ik vergat, tot groot verdriet van Sacha, de echte verjaardag van haar zoontje. Ik voelde me schuldig, maar tegelijkertijd zag ik iedere keer weer als een berg op tegen de kinderfeestjes waarin ik telkens voelde aan alle gasten te moeten verantwoorden waarom ik geen kinderen had. Ondertussen had de band waar ik in speelde behoorlijk succes en was ik gekwetst dat Floor en Sacha nog nooit naar een optreden waren komen kijken. Als we elkaar al zagen wilden Floor en Sacha graag in het weekend eindelijk een keertje iets leuks buitenshuis ondernemen, terwijl ik juist het allerliefste bij mij thuis voor ze wilde koken zodat het in ieder geval nog een beetje voelde zoals vroeger. De eerstvolgende traditionele week vakantie zei ik met smoesjes af, want eerlijk zeggen dat zo’n week voor mij eerder een uitputtingsslag dan vakantie was durfde ik niet. De teleurstelling daarover werd door Floor en Sacha sluimerend geaccepteerd. Ondertussen werd er niets uitgesproken en ging vooral ik het contact nog meer ontwijken. Na drie jaar doormodderen was 20 jaar vriendschap op de oude manier niet meer zo’n vast gegeven als dat het altijd was geweest. Voor het eerst twijfelde ik zelfs wel eens of we nog wel vriendinnen wílden zijn.

Floor: Je wereld ziet er in de tropenjaren van het gezin, compleet anders uit. Je wordt meer geleefd en tijd voor jezelf is schaars. De afwijzing van Alot van het burgerlijke leven, probeerde ik niet persoonlijk op te vatten. Achteraf gezien voelde ik de afstand zeker, die zij toen nam. Maar ik heb het me onvoldoende beseft toen ik middenin mijn eigen chaos zat, laat staan dat ik het gesprek erover aan gegaan ben met haar. En ik merkte ook dat ik vooral veel begrip voelde voor het feit dat zij naar andere vriendinnen toe trok. Ik vergat het alleen met haar te bespreken. Gek he?! Dan ken je elkaar al zo ontzettend lang en toch sta je erbij en kijk je ernaar.

Sacha: Met de komst van spruit 2 veranderde ons leven minder op emotioneel niveau, maar des te meer op organisatorisch niveau. 1+1=3 leek het soms wel. Daarnaast wilde spruit 2 niet zo doorslapen wat betekende dat ik sociaal gezien nog een stap terug moest zetten om het überhaupt vol te houden. Ook al sprak Alot haar teleurstelling en verdriet daarover niet uit, het was wel voelbaar en dat voelde soms heel kwetsend. Met twee kinderen ben je niet langer ‘een stel met een kind’, maar echt een gezin. En daar hoort een ander leven bij; aangepast aan de ritmes van de kids, en jezelf er omheen plannend. Niet altijd makkelijk, maar tegelijkertijd ook vol trots over het mooie gezin wat ik nu had, met twee fantastische ventjes.

  • Leestip: Ware vriendschap – over hoe we onze dierbaarste vrienschappen vasthouden.

Het breekpunt

Totdat tijdens een zondagse lunch de bom totaal ontplofte en alle irritaties over tafel vlogen. De niet uitgekomen verwachtingen die we van elkaar hadden waren blijkbaar bij ons alle drie reden tot enorme gekwetstheid en grote teleurstelling. Toen tijdens die lunch Floor en vooral Sacha alle teleurstellingen en frustraties op tafel legden, voelde ik me in eerste instantie heel erg onbegrepen en aangevallen. Ík had er toch niet voor gekozen om kinderen te krijgen en de vriendschap minder aandacht te geven?! Ik was toch niet degene was die had veroorzaakt dat we elkaar minder zagen?! Ik had toch juist níet gezeurd en had alleen maar begrip gehad voor de veranderde situatie! Maar door alles eens eerlijk uit te spreken kwam ik erachter dat we elkaar vaak totaal verkeerd hadden begrepen, veel voor elkaar hadden ingevuld en een heleboel onnodig negatief hadden geïnterpreteerd. Door Floor en Sacha niet te willen kwetsen had ik juist een heleboel belangrijke gevoelens niet met hen gedeeld. Van beide kanten voelden we ons blijkbaar heel erg afgewezen en onbelangrijk terwijl we wilden vasthouden aan wat we hadden. Maar bovenal voelden we ook dat we elkaar heel erg misten en al die jaren vriendschap echt niet overboord wilden gooien.

Floor: Dat mijn beide vriendinnen zo dapper waren de frustraties en emoties, die zo diep zaten, te verwoorden, heeft ons ontzettend veel opgeleverd. Ook ik dacht dat ik het ‘goede’ had gedaan, door te proberen ruimte te geven aan Alot en begripvol te zijn over haar keuzes en interesses. Maar doordat er veel onuitgesproken was, heb ik geleerd dat dat ook kwetsend kan overkomen. Iets accepteren, kan onbedoeld de schijn wekken dat je het niet belangrijk vindt. Zeker als je er niet over in gesprek gaat. Daarom: hulde aan mijn vriendinnen, die het niet meer accepteerden en eerlijk alles op tafel hebben gelegd. Ik ben jullie er dankbaar voor!

Sacha: Het vermijden van lastige situaties en moeilijke emoties leek op de korte termijn een prima strategie; de weinige tijd die we samen hadden, gingen we toch zeker niet verpesten door lastige gesprekken?! Leuk bedacht, maar uiteraard niet helpend. Hoe lastig ook, uiteindelijk was ik heel blij met ‘de ontploffing’, want nadat de eerste emotie er af was, zorgde het bij mij al direct voor meer begrip. Ik heb me niet altijd gesteund gevoeld, maar realiseerde me nu ook Alot’s gevoelens en de redenen daarachter. Uiteindelijk kon ik daardoor juist alleen maar beter zien wat er allemaal wel is, in plaats van niet. Ik koester de geschiedenis die we delen en juist dat we op bepaalde vlakken totaal anders in het leven staan. Alot is mijn ‘life-line’ naar een eerder leven, waar ik van kan genieten en -zeker nu spruit 2 wel doorslaapt- soms ook weer onderdeel van uit kan maken! Hoe bijzonder is het dat je als drie vriendinnen elkaar al zo lang kent en ook deze hobbel hebt kunnen nemen. Ik ben er enorm trots op en blij mee!

Vriendschap versie 2.0

Inmiddels zijn we alweer drie jaar verder en zijn we, na een paar flink stevige en constructieve gesprekke, meerdere flessen wijn en goede afspraken, weer zoals vanouds hechte vriendinnen. We hebben ons erbij neergelegd dat doordeweeks afspreken niet meer lukt, maar plannen bij iedere afspraak wel meteen de volgende weekenddate. Ieder jaar gaan we zonder kinderen een heel weekend weg met zijn drieën. Floor en Sacha begrijpen dat een kinderfeestje voor mij geen ideale zondagbesteding is en ik snap dat bij Floor en Sacha thuis afspreken nu eenmaal makkelijker is en ga met andere vriendinnen naar de kroeg. Daarnaast bied ik aan om op te passen als ik zie dat een van de twee nodig toe is aan een avondje uit eten met de partner. De dingen die ons dwars zitten spreken we weer uit (dat lesje hebben we wel geleerd!) en bovenal hebben we op een rijtje gezet wat we nog wél samen delen.

Aan een vriendschap die door al deze levensfases gaat is, moet je soms dus van beide kanten hard werken om er een nieuwe modus in vinden. Maar het belangrijkste advies van ons alle drie is: spreek eerlijk naar elkaar uit hoe je je in de nieuwe situatie voelt en dat je elkaar belangrijk vindt! Bespreek welke veranderingen je merkt als er kinderen komen. Wat daar leuk aan is, maar ook wat daar mínder leuk aan is en welke impact het heeft op de belangrijk(st)e vriendschappen in je leven. Je moet sommige dingen die je graag samen deed loslaten, maar je kunt dan ookweer nieuwe, leuke gewoontes opbouwen en je vriendschap daarop aanpassen! We richten ons nu meer op kwaliteit dan kwantiteit: we eten nu minder samen, maar áls we uit eten gaan verwennen we onszelf wel met een super-de-luxe restaurant.  Dat maakt de vorm en frequentie van de vriendschap anders, maar de band die we voelen zeker niet minder! Naar de woorden van Sacha: ‘We hebben nu een vriendschap versie 2.0’. En ik? Ik ben ongelooflijk trots op hoe onze vriendschap op deze manier volwassen is geworden en ik koester enorm dat we elkaar toch weer hebben teruggevonden: ik kan ze namelijk absoluut niet missen!

Lees ook het artikel: Allesverlammende angst voor (kinder)spijt dat Alot Vonk eerder voor Twijfelmoeder schreef.

Twijfel jij over je kinderwens?

juni 21, 2021 /

Twijfel