Fora afstruinen naar info over zwangerschapskwaaltjes

Fora afstruinen naar info over zwangerschapskwaaltjes en signalen die er op wijzen dat er iets aan de hand is? Ja, de eerste weken na de ontdekking moet ik zeggen dat ik het nodige over zwangerschappen opzocht via Google. En dan kom je onherroepelijk op de verschillende fora uit. Waar ik in eerste instantie dacht dat dat contact met andere zwangere dames wel iets voor mij zou zijn, ontdekte ik dat ik er echt iets te nuchter voor ben.

Zo kunnen de meeste vrouwen precies opnoemen hoelang ze zwanger zijn. Waar ik in eerste instantie gewoon zij ‘ongeveer twee maanden’, hadden zij het over 8w+3… Juist… Acht weken en drie dagen dus… Sommige melden hun zwangerschap zelfs al na een paar weekjes online. De vroege zwangerschapstesten worden gretig aangeschaft en ieder signaal wordt gedeeld. Althans voor mijn gevoel. Juist daardoor ging ik steeds meer dingen voelen. Wat dat betreft ben ik ook lichtelijk hypochonder. Wacht, wat was dat steekje nu rechts in mijn onderbuik? Reden voor mij dus om de fora snel te verbannen.

Vanaf dat moment heb ik een keuze gemaakt: als ik iets wil weten, dan vraag ik dat wel aan ervaringsdeskundigen. Zijn het onschuldige zaken, dan kan dat gewoon in de eigen omgeving. Is het ernstiger, dan mag een telefoontje naar de verloskundige natuurlijk niet ontbreken. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat die eerste weken echt niet nodig was. Natuurlijk was ik ontzettend moe (heel augustus heb ik voor mijn gevoel in bed doorgebracht, en ook begin september was het een uitdaging om alle deadlines te halen tussen alle momenten dat ik voor pampus op de bank lag) en die misselijkheid (gelukkig alleen het gevoel, niet de voor veel zwangere bekende rennen-naar-de-toilet-momentjes) hielp ook niet mee. Maar dat zijn zwangerschapsklachten die zo algemeen zijn, dat ik me daar nooit zorgen over heb gemaakt.

Het was ook de periode waarin het onwerkelijke gevoel plaats begon te maken voor het besef dat er nu echt wel iets groots stond te gebeuren. Al klinkt zeven maanden wachten op het onbekende dan ook nog heel lang. Het volgende bezoekje bij de verloskundige (bij 10 weken) ging dan ook al een stuk beter. Al blijft het horen van zo’n krachtige, vlotte hartslag voor mij dan nog steeds heel onwerkelijk. Er groeit gewoon een mini-mensje in mij. Een mini-mensje waar ik ook nog niet al te veel aan wil hechten. Waarschijnlijk doe ik dat uit zelfbescherming, want er kan in die eerste periode nog zoveel misgaan. Ook dat hebben we in onze omgeving al gezien. Laten we eerst de 12-weken echo en nekplooimeting maar eens afwachten.

Alle columns van TwijfelMoeder lezen, klik dan hier. Ik heb ze in chronologische volgorde voor je op een rijtje gezet.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).