Moeder vertelt over verslaafde, criminele zoon en doodsbedreigingen

Moeder Ineke vertelt over haar verslaafde, criminele zoon en de doodsbedreigingen aan het adres van haar gezin. Jongste zoon Max jat zelfs van zijn ouders, zodat hij geld heeft om wiet te kunnen kopen. En of dat nog niet genoeg is: het speelt zich allemaal af op het moment dat Ineke herstellende is van een ingrijpende hartoperatie en daar bovenop de diagnose kanker heeft gekregen. Hoe doorsta je zo’n rollercoaster?

Ik leer Ineke en haar man Frans van Es kennen door een interview voor een huis-aan-huisblad bij mij in de regio. Mijn collega Martijn Schwillens heeft hun verhaal namelijk opgetekend in het net verschenen boek ‘Als je denkt dat het niet erger kan’. Ik ben meteen onder de indruk van het stel dat voor me zit. Op het eerste gezicht een doodgewoon stel, die in liefde drie kinderen hebben grootgebracht. Maar achter de vrolijke lach zitten een heleboel emoties verborgen. Zeven jaren vol ellende hebben zowel lichamelijk als fysiek hun sporen achtergelaten.

Zelfmoord

“Ik heb vaak gedacht ‘was de chemo maar niet aangeslagen’, vertelt Ineke. Waar Frans zichzelf snijdt vanwege een posttraumatische stressstoornis, daar overweegt Ineke zelfmoord. “In mijn nachtkastje lagen de pillen al klaar. Er zijn momenten geweest dat ik dacht ‘dit is een mooie dag’. Maar ik durfde niet. Dat kon ik Frans en de jongens toch niet aandoen?

Het liedje ‘Hetere vuren’ van De Kast heeft me erdoorheen gesleept. Luister maar eens naar het refrein: “Je hebt voor hetere vuren gestaan. Ook al leek je soms gebroken. Je kom uit het dal vandaan. Je hebt voor hetere vuren gestaan. Straks vind je de kracht. Dan kan er niemand om je heen. Straks heb je de moed om terug te slaan.” Dat moment is nu. Met ons boek – waarin Syb van der Ploeg het voorwoord heeft geschreven – sluiten we deze periode af én willen we andere ouders tot steun zijn.

Blowende puber

Ineke begint te vertellen over hoe het allemaal begon. “Toen ik nog aan het revalideren was van een risicovolle hartoperatie kreeg ik te horen dat ik kanker had. De eerste prognoses waren bikkelhard; het zag er slecht uit. Terwijl het gevaar na de operatie aan mijn hart nog niet geweken was, kreeg ik er dus nog een levensbedreigende ziekte bij. Max kon niet met de emoties om gaan; we zagen hem veranderen.

Wat er precies aan de hand was? Daar konden we moeilijk de vinger op leggen. Ja, we misten steeds vaker geld. Dan dacht je dat je een briefje van twintig in je portemonnee had, maar bleek het er toch niet meer in te zitten. Later kwam uit dat Max het geld had gepikt om er wiet van te kopen. Hij was gaan blowen. Dat hadden we in eerste instantie echt niet gemerkt. Ja, als je gaat Googlen op kenmerken van blowende pubers, dan herkenden we ‘m er helemaal in. Maar op het eerste gezicht dachten we gewoon dat hij zo’n grote eetlust had, omdat ie in de groei zat.”

Bestolen door eigen kind

Wanneer ze wist dat ze door haar eigen kind bestolen werd? “Op het moment dat we zagen dat de spaarpot met kleingeld leeg was, wisten we het zeker. In die pot verzamelden we al het klein geld voor onze wintersportvakantie. De vakantie zat er snel aan te komen, dus we hadden inmiddels zeven, achthonderd euro gespaard. Tja, dan zie je meteen dat er veel mist. Toen zijn we ook kritisch naar onze bankrekeningen gaan kijken. Onze kinderen hadden allemaal de pincode, omdat ik te ziek was om boodschappen te doen. Max dus ook… Hij heeft misbruik gemaakt van ons vertrouwen. En daar bleef het niet bij… Later heeft hij ook juwelen en erfstukken verduisterd; allemaal om zo weer aan geld voor drugs te komen.”

Max gebruikt, omdat hij de wereld om zich heen wil vergeten. Niet alleen de ziekte van zijn moeder, maar ook die andere heftige strijd. Ineke vertelt: “Ons gezin – en dan met name onze Max – is het mikpunt van pesterijen en bedreigingen. Van wie de berichten als ‘jouw dagen zijn geteld’ kwamen, wisten we op dat moment niet. Ze deden zich voor als Hells Angels. Op een gegeven moment ging het bij ons thuis alleen nog maar over de bedreigingen en mijn ziekte. Gek was dat niet. Die bedreigingen waren zelfs zo serieus dat Max en ik moesten onderduiken. Naar school mocht hij niet. Zelfs toen de situatie minder dreigend was, moest hij gebracht en gehaald worden. Als je al gevoelig bent, want dat is onze Max, dan is het heel lastig om die complexe situatie een plaatsje te geven. Het blijft dan ook niet bij blowen. Hij krijgt foute vrienden en glijdt in korte tijd af.”

“Op het moment dat we professionele hulp inschakelden – en geloof me we hebben van allerlei therapieën geprobeerd – was hij al veel verder weg dan wij én de professionals dachten. Hij was ook zo geslepen. Zo waren drugstesten altijd negatief en gaf hij de antwoorden die je wilde horen. Nee, hij wilde niet geholpen worden en kreeg het iedere keer voor elkaar dat ze hem wegstuurden.

Gewapende overval

Toen er hier in de regio een wilde politieachtervolging plaatsvond, zat die van ons erbij… Het ging echt van kwaad tot erger. Zo rook zijn kleding steeds vaker naar benzine…. Het ging van het stelen van een beetje klein geld, naar benzine tot aan een overval aan toe. Ze hebben ‘m uiteindelijk opgepakt voor een gewapende overval. Op dat moment bleek dat ze zelfs al een overval op een juwelier hadden gepland. Ik ben blij dat het zover niet is gekomen…”

Doordat Max in het criminele circuit is beland, wordt gedacht dat de bedreigingen ook uit die hoek komen… “Dat de bedreigingen wel eens uit onverwachte hoek in onze nabijheid zou kunnen komen, hadden we pas door toen we werden afgeperst en geld op twee plekken in onze woonplaats moesten achterlaten. De dader noemde twee plekken op, die alleen een echte insider kon kennen. De politie wist uiteindelijk een loopjongen in de kraag te pakken. In de rechtszaal bekende hij dat hij handelde in opdracht van onze buren. De buren waren we jarenlang regelmatig op bezoek kwamen voor een borreltje of een zomerse barbecue. Waarom ze dat deden? Dat blijft gissen.”

Aan de dood ontsnapt

De rust lijkt wedergekeerd als ze de buren verhuizen en Max wordt opgepakt. Slapen lukt dan al een hele tijd niet. Frans slaapt hooguit drie, vier uur en is bij ieder geluidje meteen wakker. “Als je dit meemaakt, heb je geen moment de tijd om op adem te komen”, gaat Ineke verder. “Alleen met behulp van slaapmiddelen konden we slapen. Toen we op een nacht herrie op straat hoorden, hadden we niet eens door dat ze naar ons huis keken. Waren we een uur later naar bed gegaan, dan had Frans dit niet meer na kunnen vertellen. Er was namelijk een grote straatsteen door onze ruit gegooid; precies op de plek waar hij altijd zit. Dat kon er nog wel bij…”

“Wie die steen heeft gegooid, is nooit duidelijk geworden. We denken dat het een signaal is geweest voor Max. Dat hij zijn mond moest houden in de gevangenis… Maar duidelijkheid is daar nooit over gekomen.”

Hoe ga je dan verder?

Vol verbazing luister ik naar het verhaal van Ineke. Hoeveel kan een mens hebben, vraag ik mezelf af. Dan wil je je zoon toch nooit meer zien? “Dat zou je wel verwachten he? Maar we zijn als ouders natuurlijk wettelijk ook gewoon verantwoordelijk voor hem; hij was toen de feiten zich voltrokken nog niet eens volwassen.”

“Dat we nog steeds contact hebben met onze zoon hebben we te danken aan zijn mentor in de gevangenis. Met zijn hulp zijn we het gesprek aan gegaan. In de gevangenis maak je natuurlijk van alles mee en tref je allerlei mensen. Gelukkig heeft hij er veel geleerd en de positieve dingen opgepakt.”

Als je denkt dat het niet erger kan…

Ineke en Frans van Es hopen dat ze met dit boek andere ouders tot steun kunnen zijn. “Je bent niet alleen. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Als je geen uitweg ziet, weet dan dat er altijd een strohalm is”, besluit Ineke.

Over Martijn Schwillens

Als je denkt dat het niet erger kan, is geschreven door Martijn Schwillens en nu verkrijgbaar.

Auteur Martijn Schwillens (40) beschikt over twintig jaar ervaring als tekstschrijver en journalist. Martijn Schwillens volgde voor de regionale krant verschillende grote strafzaken in Noord-Brabant en Limburg en hij schreef als eerste journalist van Nederland over de grootschalige groomingzaak van Frank R., die honderden minderjarige meisjes dwong tot (webcam)seks. Als student journalistiek won Martijn Schwillens de HBO Scriptieprijs van de NVJ.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).