Twee jaar geleden werd ik moeder…

Twee jaar geleden werd ik moeder… Na een vlotte bevalling – de Vierdaagse lopen, vond ik heftiger – hadden we iets voor acht uur ‘s ochtends ons mannetje in handen. De lang gekoesterde wens van mijn lief ging in vervulling. En ik begon aan een nieuw avontuur waar ik bewust voor had gekozen. Geen idee hoe het zou bevallen, daarvoor moest ik eerst bevallen. En dat viel mij dus 100% mee… maar het moederschap? Tja, na twee jaar heb ik daar zo mijn gedachten over…

Roze wolk

Op een roze – of in ons geval blauwe – wolk heb ik eigenlijk nooit gezeten. Als mensen vragen naar hoe het moederschap is, dan zeg ik ook vaak dat ik geen roze-wolk-moeder ben. Van mij krijg je geen halleluja-verhalen te horen, maar gewoon hoe het is gegaan. Positief en negatief; van niet willen eten tot gemakkelijk naar bed gaan. Dat ik die roze wolk niet ken, heeft helemaal niets met ons mannetje te maken, maar met het feit dat ik vanaf begin het moederschap nuchter benader. Iets te nuchter misschien… Tja, en dat we na één nachtje thuis meteen een paar nachtjes in het ziekenhuis mochten verblijven hielp natuurlijk bij die opstartfase ook niet mee…

Genieten

Maar ook zonder roze wolk kun je absoluut genieten. Al vanaf het eerste moment vind ik het heerlijk om naar je te kijken. Vol verwondering én bewondering; want wat ontwikkel je je snel. Het is prachtig om achter een hoekje te staan en te zien hoe je kletst tegen je Duplo-poppetjes of hoe je je vader enthousiast op sleeptouw neemt met het schattige ‘kom mee, kom mee’ die je als ouder eigenlijk niet kunt weigeren. Ik vind het machtig om je te horen kletsen met opa en oma, terwijl ik me op maak voor een nieuwe werkdag. Eigenlijk zou ik een vlieg willen zijn, dan zou ik ook kunnen zien hoe het op de opvang gaat. Je gaat er altijd met veel plezier heen en speelt druk met andere kindjes – of beter gezegd: één specifiek meisje – als we je komen halen. Zo mooi!

Liefde

Volgens mij noemen ze dat moederliefde toch? Wat dat betreft vind ik het prachtig dat ik dit mee mag maken. Zelfs ik – die het een tijdje écht niet zag zitten – kan er dus van genieten. Had ik het gemist als ik niet voor het moederschap had gekozen? Eerlijk? Ik denk het niet. Dan had ik namelijk vol verwondering de ontwikkeling van mijn neefjes en nichtjes gevolgd. En was daar een leuke tante voor geweest. Het klinkt natuurlijk prachtig, maar aan de andere kant heeft het moederschap ook emoties met zich meegebracht die ik ook best had willen missen.

Kwetsbaar

Die intense liefde – waarbij je partner op gelijke trede (of misschien zelf eentje lager staat) als je kind – maakt je ook kwetsbaar. Zoals je de liefde van je leven niet wilt verliezen, zo voel je ook de angst dat het noodlot jouw kindje treft. In mijn geval resulteert dat er in dat ik in de eerste maanden regelmatig mijn hoofd om de hoek van de slaapkamer stak. Even checken of ik je zachtjes hoor ademhalen en je borstkas zie bewegen.

Als ik om half negen ’s ochtends nog niets gehoord heb, sta ik met mijn oor aan de deur. Met een bonzend hart. Het zal toch niet… Anders word je tenslotte altijd wakker tussen zeven en half acht. Over de dromen die af en toe voorbij schieten nog maar te zwijgen… Badend in het zweet word ik dan wakker, omdat ik denk dat je iets overkomen is. Vroeger gingen die dromen over mijn lief, nu over mijn manneke.

Onzeker

Als je ’s nachts niet wakker ligt van zo’n nare droom, dan is het wel de onzekerheid die knaagt. Doen we het wel goed? Moeten we strenger zijn? Speelt-ie met onze voeten, zoals we dat in het Zeeuws-Vlaamse dialect zo mooi kunnen zeggen. Waarom wil-ie ’s avonds nu niet eten. Hoezo roept ie alleen maar om zijn vader? Moet ik niet wat meer zus-of-zo en wat minder van die-of-dat. Ik denk dat dat voor iedere nieuwbakken ouder wel geldt. Gelukkig ben je communicatief erg sterk, waardoor je ons al tijden duidelijk kunt maken wat je wilt. Eerst door het aan te wijzen, daarna door het woordje te zeggen en nu vliegen de zinnen eruit.

Karaktertje

Tja, en dan is er dat karaktertje he… Die geeft die onzekerheid soms een flinke boost. Denk aan het moment waarop ie bij de opvang er alles aan doet om zichzelf uit mijn armen te wurmen, waardoor ik zijn jas maar weer eens niet aan krijgt. Of als hij in een volle supermarkt besluit om midden in het gangpad te gaan liggen. Oh nee, nu kijkt iedereen naar mij. Zelf heeft ie daar trouwens totaal geen last van. Hij blijft gewoon liggen. Zelfs als een vreemde meneer ‘m even aantikt.

Nee, hij is zo lekker eigenwijs. En dat is ook weer typisch ons. Dus dat karaktertje is ook geweldig om mee te mogen maken. Je hoopt natuurlijk dat je kind alleen je positieve eigenschappen overneemt, maar het mag best een beetje schuren toch? Van die momenten dat je het liefst keihard in de lach wil schieten, omdat-ie weer een stunt uithaalt, maar dan even opvoedkundig in moet grijpen.

Wegkruipen

Soms wil ik ook echt weleens wegkruipen hoor. Dat ik het liefst gewoon mijn ogen wil sluiten en eindeloos wil slapen. Ons mannetje sliep vrij snel door en ik weet dat het een luxe is dat ik eigenlijk iedere dag wel tot zeven uur kan slapen, maar wat ben ik moe. Waarschijnlijk is het een mix van alles wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd. Bouwen, rouwen, moeder zijn, ondernemer, twee keer verhuizen, een boek schrijven en ondertussen ook jezelf niet willen verliezen; je zou van minder moe worden.

Zelfde Patricia

Want bovenal ben ik ook gewoon mezelf gebleven. Natuurlijk vertel ik daarbij trots over mijn kind (en mijn tweede kindje: het boek), maar ik ben ook gewoon dat sociale dier dat niet naar huis kan als het gezellig is. En dan de volgende dag baalt, omdat die paar uurtjes slaap eigenlijk te weinig zijn. Ik ben ook die carrièrevrouw die ondertussen vol voor haar bedrijf en daarmee dit blog gaat.

Extra handen

Dat zou niet kunnen zonder de hulp van mijn (schoon)ouders, de opvang en natuurlijk van mijn lief. De woorden die hij in de twijfelfase uitsprak, maakt hij meer dan waar. Hij blijft met plezier een avondje thuis, zodat ik met vriendinnen een concert kan bezoeken. En tijdens het schrijven van mijn boek heeft hij heel wat weekenden alle taken op zich genomen, terwijl ik op kantoor zat te zwoegen. Nee, daar mag ik echt niet over klagen. 

Uitbesteden

En weet je: ik heb er helemaal geen moeite mee om bepaalde taken uit te besteden. Ja, onze kleine man gaat veel naar de opvang en ook opa en oma hebben een grote rol. Dat hoeft jouw keuze niet te zijn. Maakt niet uit. Het is zo belangrijk dat je doet waar je jezelf goed bij voelt. Dit past bij mij. Bij ons. Hierdoor kunnen we het thuis ook heel relaxt houden. Ja, ik wil nog wel eens gehaast de opvang binnenwandelen, maar vervolgens heb ik wel de tijd om met ‘m bij de diertjes te kijken. En ook ’s ochtends neem ik daar de tijd voor.

Alle aandacht

De tijd die we samen besteden, doen we dat met aandacht. Dan spelen we met de Duplo en maken we de gekste constructies. Of wandelen we naar het speeltuintje om de hoek om samen op de wip-wap te gaan. We lezen een boekje. Of kijken naar dat gekke – iet wat zeurderige – konijn Bing. Dan schaterlachen we om de gekke bekken die we trekken. En we knuffelen. Overdag althans. Dan krijg ik zo een knuffel en een kus. ’s Avonds is de concurrentie groot als papa weer thuis is.

Trots

Maar bovenal ben ik na deze twee jaar ontzettend trots. Trots op die kleine man, maar ook trots op hoe we het doen. Hoe we onze weg hebben gevonden. Want dat is niet altijd makkelijk. Laten we daar eerlijk over zijn. Aan die eerlijke verhalen hebben twijfelaars zoveel meer dan ‘hier krijg je nooit spijt van’ of ‘kinderen zijn het mooiste in het leven’. Nee, je zult mij ook niet horen zeggen dat ik gelukkiger ben dan twee jaar geleden. Absoluut niet. Mijn leven is gewoon anders geworden. Daar heb ik destijds voor gekozen. Had ik dat niet gedaan, dan was er vast iets anders op mijn pad gekomen waar ik zo’n uitvoerig artikel over had geschreven.

Twijfel jij over je kinderwens?

maart 28, 2019 /

Mama