Wat heb je aan een pufcursus tijdens je bevalling?

Wat heb je aan een pufcursus tijdens je bevalling? Je luistert toch gewoon naar de verloskundige of de gynaecoloog, die op dat moment naast je bed staan? Of als je er nog nuchterder in staat: je luistert toch naar je gevoel, vrouwen bevallen tenslotte al eeuwen (en in de Middeleeuwen hadden ze vast geen pufcursus). Ik was voor ik Sabine leerde kennen ook ontzettend sceptisch; deed haar cursus in eerste instantie omdat manlief dat wel zo’n fijne gedachte vond.

Zoals je eerder hebt kunnen lezen, hebben we meteen een klik met Sabine. Ze heeft ons allerlei handige tips gegeven. En zelfs ik – die zo tegen de bevalling op zag – kijk er na de privécursus zelfs naar uit. Laat de kleine man maar komen. Dit gaat mij lukken. Doen we gewoon. En wel via onze manier. Ik heb tijdens de laatste bezoeken aan de verloskundige de regie nog meer in handen genomen en heb duidelijk aangegeven dat ik naar het ziekenhuis wil. De verloskundige kan zich hier op het moment supreme ook in vinden. Tijd dus om naar het Maasziekenhuis in Boxmeer te vertrekken voor het échte werk.

Vrij rustig vertrekken we naar het ziekenhuis. Het is een ritje van vijftien tot twintig minuten. In het holst van de nacht gaat dat vlot. Al rijdt manlief natuurlijk ook heel voorzichtig. Als we aankomen in het ziekenhuis parkeert de verloskundige naast ons. Ze vraagt of ik een rolstoel nodig heb. Nee joh, ik kan de weeën voor mijn gevoel heel goed hebben, dus ik kan echt wel zelf de trap oplopen. Terwijl ik samen met haar naar de kamer loop, parkeert manlief de auto. Je weet tenslotte niet hoelang we hier bezig gaan zijn.

Ik denk dat het een uur of half vijf, vijf uur is als ik de kamer inspecteer en me installeer op het bed. Voor mijn doen ben ik vrij nuchter en rustig. Voor de mensen die mij niet kennen; als ik mijn teen stoot, gil ik het huis bij elkaar. Maar als ik moet bevallen, blijk ik dat dus heel rustig te kunnen. Als ik er nu aan terugdenk, heeft dat zeker te maken met de tips van Sabine. Dankzij het spel met de ijsblokken weet ik dat ik écht wel wat kan hebben. En ze heeft me ook gerustgesteld dat het hoofdje kleiner is dan je zou denken. De natuur is zo gek nog niet; die hebben daar echt wel iets op bedacht. Op dat moment ben ik daar niet mee bezig. Ik puf rustig mijn weeën weg en laat de verloskundige haar werk doen. Als zij de ontsluiting-stand doorgeeft, heb ik nog de tegenwoordigheid van geest om te tellen hoelang het dan zal duren. Ik heb online gelezen dat je rekening moet houden met een centimeter per uur. Ja, rond een uur of tien, elf moeten we onze kleine man dan wel in de arm kunnen sluiten.

Ik lig heel charmant met een washandje op mijn hoofd (dank voor de foto’s, haha) en hou mijn ogen dicht. Het licht in de kamer is minimaal. Alleen de lampen die nodig zijn branden. De verloskundige horen we alleen als het nodig is. Dat zelfde geldt voor de kraamverpleegkundige en stagiaire, die zich inmiddels ook in de kamer hebben gemeld. Er hangt een serene rust in de kamer. Een sfeer die we zelf hebben gecreëerd door aan te geven dat we het zo willen. Niet door een geboorteplan voor te leggen, maar gewoon door te praten met elkaar. Dat geboorteplan staat namelijk nog in concept in één van onze computers. Ja, we hadden hele mooie plaatjes gedownload, maar uiteindelijk waren we te druk (en vonden we het niet belangrijk genoeg) om het echt uit te werken.

Door deze rust ben ik helemaal niet met de tijd bezig. Klinkt een beetje zweverig misschien, maar ik vertrouw op de natuur. Mijn lichaam heeft namelijk besloten dat ons mannetje na 41 weken toe is aan het avontuur aan onze zijde. De weeën nemen in intensiteit toe. Ze komen sneller en gaan zelfs over naar persweeën. Ooh, wacht dan mag je persen. Ik was zo zen, dat ik de aankondiging van de verloskundige even langs me heen had laten gaan. Als ze het iets harder zegt, komt-ie binnen. Nog geen half uur later, om 7.50 uur, ligt mijn mannetje op mijn buik. Wat zijn we trots.

Mijn man kan niet laten om te vragen wat ik nu zwaarder vond ‘bevallen of de Vierdaagse lopen’. Ik glimlach: de Vierdaagse lopen. Deze bevalling was – mede dankzij de tips van Sabine – een fluitje van een cent.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).