2017 mét jou; mijn eerste jaar als moeder

Zie je mij, lijkt je te willen zeggen, terwijl je in de box speelt. Je bent gaan zitten. Beentjes tussen de spijlen. Knuffeltje in de hand. Gewoon één van de vele doekjes die je hebt. Wij doen niet aan vaste knuffels. Nee, als de doekjes maar lekker zacht zijn dan is het snel goed. Je babbelt. Kletst tegen je speelgoed. Gooit alles langzaam uit de box.

Je ziet mij aan tafel zitten en besluit dat je wat extra aandacht wilt. Heey, hey, huh, huh, en dan een schel gilletje. Mama, zie mij nou. Kijk ik sta in de box. Eén handje vast. Andere lekkere los. Zwaaien. Klappen in de handjes. Ja, ik weet dat ik ook alleen moet leren spelen, maar het is zoveel gezelliger met z’n twee, lijk je me te willen zeggen.

Je kijkt me stralend aan. Grote lach op je gezicht. De lach die de leidsters bij Eerste Klas vast missen. Dat weet ik zeker. Wat ben je vrolijk. Je pakt je speelgoed er weer bij. Speelt met de zeedierentol, die het ene na het andere muziekje laat horen. Oeps… even de balans kwijt. Hoofdje zachtjes tegen de box aan. Klein huiltje.

Nog voor ik op kan staan, speel je verder en zie ik je alweer lachen. En dan te weten dat je nog wel een beetje last heb van de naweeën van een dubbele oorontsteking. De nachten zijn echt geen pretje op dit moment. Je hebt pijn. Dat zien we dan aan je. En wow, wat voel je je dan machteloos. Dan maar een pilletje om de pijn te verzachten. En lekker lang knuffelen.

Terwijl ik je observeer heb je het volgende knuffeltje erbij gepakt. Je begint langzaam moe te worden. Tijd om naar bedje te gaan. Nog even staan. Hoofdje boven de box uit. Scheef lachje. Mama, kom je me halen? Ik wil naar bed. Ja, dat zie ik aan je.

Ik til je op en breng je naar boven. Geef je een kus en leg je in bed. Je pakt je leeuwtje. Of is het toch een zonnetje? Nog zo’n zacht doekje erbij en je ligt stilletjes. Oogjes toe. Welterusten kleine man. Je geeft geen kick meer en gaat slapen. Wat doe je dat toch goed. Wat ben ik trots.

2017 is het jaar dat je mij moeder maakte. Moeder… wie had dat ooit gedacht? Alle twijfels zijn goed geweest. Ik had ze nodig om te komen waar we nu zijn. Toch vind ik het ook pittig. De zwangerschap, bevalling, het moederschap, opvoeden, gebroken nachten en ga zo maar door. Maar hoe cliché ook; het is het allemaal waard.

Jij bent het mooiste dat ons dit jaar is overkomen. Je geeft het donkere 2017 glans. Zorgt met je lach dat tranen verdwijnen. Haalt het scherpe randje van de pijn. Pijn die in 2018 echt niet zal verdwijnen. Gemis blijft. Maar laten we steeds weer een beetje meer genieten van wat 2017 ook heeft gebracht.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).