Couveuse kinderen en ouders in zonnetje: Parents of Preemies Day

Couveuse kinderen en hun ouders worden vandaag in het zonnetje gezet. Het is namelijk Parents of Preemies Day. Een dag die ik op TwijfelMoeder niet zomaar voorbij wil laten gaan. Jaarlijks worden in Nederland namelijk zo’n 14.500 kinderen geboren, waarbij voor velen een verblijf in een couveuse noodzakelijk is. Een onzekere tijd die in het teken staat van de ontwikkeling van het babytje – gaat alles wel goed – tot het moment waarop je je kindje mee naar huis mag nemen. Wat is dit pittig voor ouders; zo weet ik uit ervaring. In mijn omgeving heb ik het helaas al iets te vaak gezien dat een kindje te vroeg wordt geboren en de eerste weken of zelfs maanden van zijn of haar leventje in een couveuse moet doorbrengen. Zo’n klein hummeltje dat daar ligt in die glazen box met slangetjes aan zijn of haar lijfje.

Zelf heb ik me ook zorgen gemaakt. Met een historie van vroeggeboorte in de familie is dat natuurlijk niet vreemd. Niet dat ik heel bang was voor een ‘extreme’ vroeggeboorte – mijn bloeddruk stond tenslotte de hele tijd goed en ik had ook geen andere klachten die daar volgens ‘dokter Google’ op zouden kunnen wijzen – maar rond de 33 weken vond ik het toch wel heel spannend worden. Zes weken te vroeg geboren worden, leek namelijk in de familiegeschiedenis eerder een regel dan een uitzondering. Het weekend van de 34 weken had ik ook echt het nu-gaat-het-gebeuren-gevoel. Alleen het gevoel, want voorweeën of andere tekenen waren er helemaal niet. Alleen een baby die sinds week 30 al goed was ingedaald. Wat was ik opgelucht dat alles rustig bleef. En hoe bizar: toen dat moment voorbij was, had ik er ook alle vertrouwen in dat de baby nog een tijdje zou blijven zitten. (En hoe…)

Stress wordt genoemd als één van de factoren die de kans op een vroeggeboorte verhoogd; de hele zwangerschap ben ik me daar erg bewust van geweest. Maar wat doe je als je denkt dat je met 34 weken echt gaat bevallen? In mijn geval werd ‘de dokters kunnen nu al zoveel voor een baby’tje betekenen’ mijn mantra. Kijk naar de cijfers. Tot 24 weken zwangerschap is een kind nog niet levensvatbaar, maar vanaf 25 weken kunnen ze in het ziekenhuis steeds meer voor de kindjes betekenen. Van een overlevingskans van 56% bij 25 weken tot 95% na 28 weken. Dat wil niet zeggen dat het kindje dan helemaal gezond is. Pas vanaf 34 weken hebben de baby’s even goede kansen als die van baby’s die op tijd zijn geboren. (Bron: Ouders van Nu).

Toch waren er ook momenten dat ik het beeld van een piepklein baby’tje in een couveuse niet van mijn netvlies kon halen. Zo alleen in je blote lijfje onder die lampen. Met slangetjes aan je, zodat de artsen alles kunnen monitoren en meteen kunnen ingrijpen als dat nodig is. Af en toe er eventjes uit om te buidelen tegen het ontblote bovenlijf van papa of mama. Even een momentje samen voor de voeding. Borstvoeding is nog te zwaar voor je; dat moet gekolft worden, zodat wij of de verpleegsters het je kunnen toedienen. Je billetjes omvat in de kleinste luier die nog te groot voor je is. Jouw kleine handjes, waarbij één vinger van papa al reusachtig lijkt. Kijkend naar die glazen box; gefocust op je groei en ontwikkeling. Hopende dat snel het sein op groen gaat. Het moment dat je naar huis mag.

Gelukkig bleef het in mijn geval alleen bij die beelden in mijn hoofd, maar wat heb ik veel gedacht aan de ouders uit mijn omgeving die daar wel zaten. Daarom schrijf ik hier vandaag over Parents of Preemies Day (in Nederland de Dag van Couveuseouders genoemd). De overlevingskansen en kansen op een gezond kind mogen dan stijgen; we mogen niet vergeten dat het krijgen van een prematuur of extreme prematuur baby er in hakt. Als je kindje daar in die couveuse ligt, kun je namelijk niets voor hem of haar betekenen. Je kunt er alleen maar zijn. Kijkend door het glas van de couveuse in een ziekenhuiskamer (die met de komst van kraamsuites gelukkig steeds groter worden) naar dat kleine hummeltje, hopend en misschien zelfs biddend dat jullie snel naar huis mogen.

Niet alleen de ouders voelen deze onmacht ook als familie en vrienden sta je aan de zijlijn. Je kunt zorgen voor dingen die het verblijf in het ziekenhuis voor de ouders een stuk aangenamer maken; van iets lekkers tot een stapel tijdschriften of iPad vol films ter afleiding. Ze ontzorgen door de zorg van broertjes of zusjes op je te nemen, de was te doen of te zorgen voor andere zaken die de vader ontlasten. Want ook in dit geval geldt dat de vader recht heeft op twee dagen verlof; daarna zal hij in veel gevallen weer aan het werk moeten.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).