Moeder worden als je spastisch bent

Moeder worden als je spastisch bent? Rosita heeft Cerebrale Parese én ze is moeder. Ik kan me voorstellen dat je twijfelt over je kinderwens als je CP hebt. Daarom benader ik haar met de vraag of ze haar verhaal wil doen. Vandaag lees je hoe ze haar zwangerschap en bevalling heeft ervaren. Een trotse moeder aan het woord:

“Ergens in 2006 was ik zwanger. Zomaar ineens. Nog nooit nagedacht of ik een kind wilde. Ik was 22 toen ik ongepland zwanger werd. Twijfels of ik moeder wilde worden had ik dus pas nadat ik zwanger werd. Ik besloot om mijn kindje te houden. Ik moest toch stoppen met mijn studie en ik wilde niet het risico lopen dat het later misschien niet meer lukte om kinderen te krijgen.

Zwangerschap
Een bijzondere situatie, want ik heb een beperking. Ik ben spastisch aan de rechterkant van mijn lichaam (Cerebrale Parese) en ik heb een drain in mijn hoofd, dus hoe moest ik nou een baby verzorgen met mijn beperking? En is een bevalling niet gevaarlijk met mijn drain? Het risico bestond wel dat er tijdens de bevalling te veel druk op de drain zou komen te staan. Daarnaast ben ik zelf 3 maanden te vroeg geboren. Ik was daardoor bang dat mijn kindje ook te vroeg geboren zou worden of dat mijn zwangerschap misschien niet goed zou gaan.

Ik kreeg hulp van de ergotherapie (hier leer je de alledaagse dingen op een praktische manier te doen, wanneer je en beperking hebt) om te leren hoe ik voor een baby moest zorgen. Want hoe verzorg je een baby, terwijl je zelf maar een arm  kunt gebruiken? Hoe geef je hem te eten? Hoe draag je hem? Dat werd gedaan met een pop. Ik vond het fijn om dat te kunnen leren.

De rest van mijn zwangerschap verliep prima. Wel viel ik in elke winkel flauw vanwege mijn lage bloeddruk en bloedarmoede en ik ging steeds moeilijker lopen en had ik daarbij veel pijn, dus op het einde kon ik ook niet meer lopen en zat ik buitenshuis in een rolstoel, die ik van de thuiszorg had geleend.

  • Wist je dat je jouw bloeddruk ook thuis kunt meten? Dat kan met een  bloeddrukmeter. Dat is een klein apparaatje dat je bijvoorbeeld om je arm kunt schuiven en dat vervolgens de bloeddruk meet op basis van verschillende factoren.

Bevalling
Ik ben bevallen in het Radboudumc in Nijmegen. Dat vond ik een prettige gedachte, want als het mis zou gaan met mijn drain, was ik gelijk op de goede plek! In eerste instantie zou ik een keizersnede krijgen omdat ik zelf heel tenger en klein gebouwd ben. Mijn bekken zouden te smal zijn. Alleen bleek de baby te klein te zijn voor het aantal zwangerschapsweken (achteraf gezien, ook niet raar). Ik moest voor extra controles 2 keer per week naar het ziekenhuis en ik deed mee aan een onderzoek voor te kleine baby’s. Door dit onderzoek werd ik heel willekeurig ingeleid. Erg prettig, want dan hoefde ik niet met weeën op een raar tijdstip naar het ziekenhuis.

Een voordeel was: Ik mocht toch op de normale manier bevallen. Samen met de gynaecoloog en de neurochirurg heb ik besloten dat ik en ruggenprik kreeg tijdens de bevalling als de pijn te veel werd (want dat doet echt pijn!), tegen de spasmen en het verkrampen. Anders kan de baby er niet uit.

Op 9 januari 2007 was ik precies 37 weken zwanger. Ik moest ’s morgens in het ziekenhuis zijn en werd ingeleid. Ik kreeg iets toegediend via een infuus waarmee de bevalling op gang werd gebracht. Al snel kreeg ik weeën en zoals afgesproken kreeg ik een ruggenprik. Rond 20:00 braken mijn vliezen en kwam de bevalling op gang. Op 10 januari op 5 uur in de ochtend werd mijn zoontje geboren. Klein en licht van gewicht, maar kerngezond! Volgens de verloskundige had ik ondanks mijn medische omstandigheden een hele normale bevalling, dat vond ik fijn om te horen!

Moeder zijn
Na een paar dagen in het ziekenhuis, gingen we naar huis. Ik had alleen nog geen goed passende kleding voor mijn zoontje, maat 50 was zelfs veel te groot. Dus het eerste wat ik deed, toen ik thuis kwam, was nieuwe kleertjes kopen voor mijn baby. Ik wilde heel graag borstvoeding geven, ik had bij de ergotherapie al geleerd hoe ik het beste mijn kindje kon aanleggen. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Het lukte niet. Ik besloot om alle voedingen af te kolven. Dit ging heel erg goed. Na 3 maanden ben ik gestopt omdat ik het ziekenhuis kwam te liggen met een flinke ontsteking in mijn borsten.

In het begin had ik veel hulp nodig bij de verzorging van mijn zoontje. Een echte baby verzorgen is toch heel anders dan een pop verzorgen. Tien dagen kraamzorg waren niet genoeg. Ik kreeg extra kraamzorg toegekend van het CIZ (Zij geven indicaties voor de zorg), aangevuld met huishoudelijke hulp vanuit de gemeente. Dit heb ik zo’n twee maanden gehad. Daarna kon ik het zelf. Mijn zoontje kon ik de eerste paar maanden zelf dragen in een draagzak, daarna ha ik hulp nodig om hem naar boven te tillen. Buiten gebruikte ik mijn kinderwagen altijd.

Opvallend
Wat ik trouwens wel opvallend vond toen ik zwanger was en net moeder werd: Ik kreeg te maken met allerlei ongewenste adviezen. Het leek wel of iedereen heel goed wist hoe ik mijn kindje moest verzorgen. Ik ervoer dat als zeer vervelend. Gelukkig werd dat wel steeds minder. Nu kan ik er ook beter mee omgaan. Iedereen voedt zijn of haar kind anders op. Toen mijn zoontje 9 jaar was kreeg hij de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis), daardoor moet ik andere dingen heel anders doen. Ik moet vooral heel duidelijk zijn en er moet structuur aanwezig zijn. Gelukkig vinden we dat allemaal heel erg fijn.

Tien jaar later
Nu zijn we tien jaar verder en ondanks dat het niet altijd makkelijk is geweest, ben ik heel erg blij met mijn kind. Nu is hij geen baby meer, maar een lief vrolijk en knap jongetje van 10 jaar. Een jongetje om trots op te zijn!”

Meer lezen van Rosita, bezoek dan haar blog.

Twijfel jij over je kinderwens?

april 20, 2017 /

Lezerspost