Zelfs mijn vader wist niet dat ik me zo voelde

“Zelfs mijn vader wist niet dat ik me zo voelde”, schrijft een lezeres als ze haar verhaal met TwijfelMoeder deelt. Erfelijk met borderline belast zijn en zelf ervaren hebben hoe dat voor een kind is, omdat je moeder het heeft – het is niet niks…

“Dit is mijn verhaal; het relaas van intussen een moeder van twee kinderen en een wolkenbaby, zonder een kinderwens. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik zal het je uitleggen.

Ik ben de dochter van een moeder met hele heftige borderline problematiek. Daar is eigenlijk in het begin mijn niet bestaande kinderwens vandaan gekomen. Mijn moeder had mij met haar borderline erfelijk belast, dus ik zat niet zo op kinderen te wachten. Nee ik had geen hekel aan kinderen, maar ik wilde dat mijn toekomstige kinderen niet aan doen. Ik heb immers dezelfde erfelijke belasting.

Maar goed, ik werd volwassen. En ik belandde in een relatie met iemand waar ik heel veel van hield. Ik heb hem verteld dat ik geen kinderwens had en hij had daar vrede mee. Toch raakte ik zwanger. Compleet ongepland. We hadden voorbehoedsmiddelen gebruikt, maar die werkte dus niet.

Nou ja daar zat ik dan zwanger. Totaal de weg kwijt, door alle hormonen. Het voelde als een straf, zwanger zonder kinderwens, terwijl zoveel mensen niet zwanger werden maar het dolgraag wilde. Het deed zoveel zeer. In de loop van mijn zwangerschap, begon ik aan het idee te wennen. Blij was ik nog steeds niet, maar dat heeft de buitenwereld nooit aan mij gemerkt. Uiteindelijk was de kinderkamer af, maakte wij ons klaar voor de komst van de baby. Een klein meisje, we hadden zelfs al een naam.

Ik was ongeveer 34 weken zwanger toen ik op mijn bed zat, helemaal alleen en mijn vliezen braken. Naar het ziekenhuis gebeld, die stuurde een ambulance. Met spoed ben ik naar het ziekenhuis gebracht.Daar is mijn toenmalige vriend ook naar toe gekomen. In het ziekenhuis is er nog een echo gemaakt. De baby leek gezond en we gingen haar halen. Ik werd naar de verloskamer gebracht en na een tijd mocht ik persen.

Niemand weet hoe, maar ze heeft zichzelf toen opgehangen in de navelstreng. Ze is dus uiteindelijk doodgeboren. Het voelde als een straf voor het ontbreken van mijn kinderwens.

Vanaf dat moment heb ik mezelf beloofd dat ik nooit meer die gedachtes zou hebben, als ik nog kinderen mocht krijgen. Ik ben daarna nog 2 keer echt moeder geworden. Wederom door anticonceptie heen.

De gedachtes heb ik nooit meer gehad. Intussen is mijn leven zo dat ik gesteriliseerd ben. Ik heb twee mooie dochters en een wolkenbaby gehad. Meer als ik voor getekend heb, maar ik kan oprecht zeggen: met het overlijden van mijn wolkendochter, heb ik mijn straf wel gehad.”

Wil je je verhaal delen, mail dan naar info@twijfelmoeder.nl t.a.v. Lezerspost.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).