Scheiden en kinderen… in harmonie verder

Scheiden… Eén derde van de stellen, gaat uit elkaar. Vaak hoor je dan dat de kinderen de dupe zijn. Maar het kan ook anders. Zo hebben Mieke en haar ex gekozen voor een harmonieuze opvoeding van hun dochter. “Onze dochter verdient een stabiel gezinsleven. Daar zouden Mark en ik alles aan doen. We komen allebei uit gebroken gezinnen. Zo mocht het bij ons niet worden.”

Mark en ik waren zeven jaar samen toen we besloten dat we een kindje wilden. We woonden inmiddels al een paar jaar samen en waren toe aan gezinsuitbreiding. Iets meer dan een jaar later is Anne geboren. In eerste instantie ben je dan blij, maar al snel bleek dat de situatie nog niet bij Martijn paste. Het was niet wat hij er van had voorgesteld. Maar wat we ook probeerden. Toen Anne twee was, was de breuk onvermijdelijk. Het werkte gewoon niet. Hij kon niet stilzitten, was altijd op zoek naar avontuur en totaal niet klaar voor het gezinsleven.

Ik verlangde juist naar structuur en rust samen met mijn gezinnetje. Dat had ik thuis gemist. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik zes was. Sindsdien heb ik geen contact meer met mijn vader. Hij heeft nooit moeite gedaan om deel uit te maken van mijn leven. Daar heb ik zoveel verdriet van. Dat gemis wil ik Anne besparen. Ik gun haar een vader die haar naar school brengt, supportert bij sportwedstrijden en steunt als ze vervelende onderzoeken heeft in het ziekenhuis vanwege haar allergieën.

In het begin liep het contact stroef. Je bent dan boos op elkaar. Zet een masker op. Als ze naar hem ging, hield ik me groot. Tot hij om haar legitimatiebewijs vroeg, omdat hij een dagje met haar naar een grote speeltuin wilde. Dat voelde als het laatste stukje houvast wat wegviel. Als wist ik dat hij geen kwaad in de zin had. Ik barste in huilen uit. Wat volgde was een eerlijk, openhartig en respectvol gesprek, waarin we tot de conclusie kwamen dat Anne ouders verdient die samen voor haar klaarstaan.

Nu zes jaar na de scheiding – Anne is nu 8 – vormen we een hecht team. Niet alleen samen, maar ook met onze nieuwe partners. Anne is anderhalve week bij mij en mijn partner, daarna gaat ze van donderdag tot maandagavond naar haar vader en zijn vriendin. Onze nieuwe partners hebben geen enkele moeite met ons contact. Ze weten ook dat ze niet jaloers hoeven zijn, want de liefde en passie waren al gedoofd voor het einde van onze relatie.

Qua opvoeding vond mijn partner Steven het wel lastig. Anne testte hem uit. Hij durfde haar geen straf te geven. Bang dat ze zou roepen ‘Je bent mijn vader niet’ – iets wat ze gelukkig nog nooit heeft gedaan – of hem zou ‘verklikken’ bij haar vader. Daar heeft Steven met Mark een goed gesprek over gehad. Waarbij ze eigenlijk hetzelfde dachten. Als Anne te ver gaat, dient ze direct gecorrigeerd te worden. Het maakt niet uit of wij als ouders dat doen, of dat ze op haar kop krijgt van haar stiefouders.

Inmiddels hebben we allebei een kindje gekregen met onze nieuwe partner en ondernemen zaken als Sinterklaas en Anne’s verjaardag als een groot gezin. Ik ga zelfs samen met zijn vriendin cadeautjes kopen voor de feestdagen en mijn moeder heeft laatst zelfs op zijn zoontje gepast. Voor Anne is dat natuurlijk super, want dan is niet alleen haar halfzusje er, maar ook haar halfbroertje. Iets waar ze erg van geniet. Toen ze laatst moest afzwemmen voor diploma A, zat heel de tribune vol. Zelfs haar ‘extra’ opa’s en oma’s waren er bij. Ook naar ouderavonden en het ziekenhuis gaan we samen.

Als Anne bij Mark is, mis ik geen enkel belangrijk moment. Wisselt ze een tand dan stuurt hij een fotootje. Dat is zo fijn. Omgekeerd gebeurt het ook. Dan neem ik haar gezang op als ze onder de douche staat. Als we naar de kapper zijn geweest, zegt ze altijd: ‘maak even een foto, dit moet papa zien’. Maar het is niet zo dat we elkaar stalken of continu bellen. Het gaat gewoon even om een eenvoudig berichtje, waardoor de ander – ook als Anne er niet is – er toch een beetje bij is op speciale momenten.

Ons hechte contact levert wel vragen op. Twijfelachtig zei een arts: ‘Ik zie in het dossier staan dat jullie gescheiden zijn. Klopt dat?’ Toen we vertelden dat dat inderdaad het geval is, vertelde hij dat hij het erg fijn vond dat we er beide waren. ‘Wat knap!’ is ook zo’n uitspraak die we vaak horen. Tja, je kunt er voor kiezen om haatdragend naar het verleden te blijven kijken, maar dat is voor kinderen niet fijn.

Natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen. Als Mark haar achterop de motor meeneemt, begrijp ik daar niets van. Ik krijg er al buikpijn van als ik daar alleen al aan denk. Dat breng ik dan ter sprake, waarna we open en eerlijk vertellen wat we denken om vervolgens een compromis te sluiten. Anne heeft er niets aan als we ruzie gaan maken. Daar zijn we ons allebei heel erg bewust van.

Anne vroeg laatst wel waarom we niet als one happy family bij elkaar gaan wonen. ‘Dan hoef ik niet meer te sjouwen met mijn spullen.’ Dan merk je aan haar dat ze ons graag samen zou zien. Als een gezinnetje. Dat wil ieder kind van gescheiden ouders toch diep in zijn of haar hart. Gelukkig is zij omringd door heel veel mensen die van haar houden. Dat realiseert ze zich nu nog niet, maar ik weet zeker dat ze op latere leeftijd met een positief gevoel terugkijkt op haar kinderjaren.

Interview: Patricia de Ryck. Om privacyredenen zijn de namen veranderd. Verhaal is eerder gepubliceerd in magazine.

Twijfel jij over je kinderwens?

oktober 6, 2015 /