Als de vader van je kinderen plots sterft…

Als de vader van je kinderen plots sterft… De veertigjarige Anneke vertelt haar verhaal. “Verdoofd luisterde ik naar de woorden van één van mijn beste vrienden. ‘Peter is dood. Hij heeft een hartaanval gehad’, herhaalt ze nog een keer. Dit kan niet waar zijn! Mijn ex-man was 45 en altijd kerngezond.

Ik moest het onze kinderen vertellen. Samen hebben we vier kinderen, variërend van zes tot dertien jaar. De jongste zat bij me in de woonkamer tijdens het telefoontje en begon te huilen. De ander die even boven was en de kamer weer inliep, schreeuwde in paniek. De twee oudste waren niet thuis. De één was bij een vriendin; de ander was sporten. Mijn toenmalige vriend heeft ze opgehaald, terwijl ik de familie van mijn ex verwittigde.

Toen alle kinderen bij elkaar zaten en ik nogmaals die verschrikkelijke woorden ‘papa is dood’ uitsprak, leek het alsof de wereld stilstond. Ik beleefde het in een roes. Met name onze zoon begreep er niets van; een kwartier daarvoor had zijn vader hem afgezet bij de sportclub. Hij kon nu niet dood zijn. Paniek, verdriet, woede, angst; ieder kind reageerde anders.

Zelf deed ik op dat moment niets anders dan mensen opvangen. Ik troostte mijn kinderen, zette koffie voor de familie van mijn man, belde met vrienden en nam de telefoon over als iemand te verdrietig was om te praten. Later diende ik als chauffeur om de oudsten naar het mortuarium te brengen, zodat ze afscheid konden nemen van hun vader. Ik bleef voor de deur van het kamertje staan. Voor mijn gevoel hoorde ik daar niet. Dit was iets voor zijn familie en de kinderen. Toen ze zeiden: ‘Mam, wil je meelopen’ en zijn familie bevestigend knikte, stapte ik met een vreemd, maar goed gevoel naar binnen. Zo kon ik ook afscheid van hem nemen.

Na de scheiding – vijf jaar eerder – had ik Peters familie niet meer gezien. Niet vreemd, want je steunt je eigen kind of broer. Toch was alles direct normaal toen ze aanbelden en binnenkwam. Niks geen verwijten; iedereen stond – en staat nu een jaar later nog steeds – voor elkaar klaar. Ik vind dat zo fijn voor de kinderen. Anders verliezen ze niet alleen hun vader, maar ook opa, oma, ooms, tantes en een heleboel neefjes en nichtjes. Met z’n allen regelden ze de crematie.

Voor mij voelde het heel raar. Natuurlijk scheidden we niet voor niets, maar we waren maar liefst zeventien jaar samen. We groeiden samen op en kregen vier prachtige kinderen. Daar stap je niet zomaar overheen. Het voelt goed dat de kinderen ook nu nog vragen naar die tijd. Ze willen er alles over weten. We praten nu ook veel meer over Peter dan voorheen. Toch voelt het voor mij heel natuurlijk. Het helpt me bij mijn rouwproces. Zo kan ik het ook een plekje geven. De slechte herinneringen hou ik voor mezelf; dat is niet belangrijk meer.

Ik vind het ontzettend moeilijk om te zien dat mijn kinderen hun vader missen. Als je kind valt, kun je een kusje op z’n knie geven om de pijn te verzachten. De onmacht maakt me soms zo verdrietig. Ik kan ontzettend veel over hem vertellen, maar de situatie wordt er niet anders van. Het gemis blijft. Ook als ze ouder worden. Hij zal er niet bij zijn als ze hun diploma krijgen, moeder worden of gaan trouwen.

Mij heeft het vooral bewuster gemaakt. Dat verschrikkelijke telefoontje heeft me weer met beiden benen op de grond gezet. Je staat er nooit bij stil op onze leeftijd, maar het kan voor jezelf ook zomaar afgelopen zijn. Ik maak me daarom niet meer druk of boos om pietluttige dingen. Nee, ik wil samen met de kinderen van het leven kunnen genieten. Er alles uithalen.

De band met mijn kinderen is door Peters overlijden veranderd. Het heeft ons als gezin hechter gemaakt. Vroeger zaten we wel samen aan tafel, maar nu kun je echt spreken van een samenzijn. Het is moeilijk om dat verschil in woorden uit te drukken, maar het voelt voor mij zoveel warmer. Het zijn ook de kleine dingen; een spontane knuffel of een klein cadeautje. Ook ik spreek mijn gevoel sneller uit. Zeg dat ik om ze geef en klaar voor ze sta. Daarnaast ben ik ontzettend trots. Dat was ik altijd al. Maar nu glim ik des te meer als ze bijvoorbeeld een mooi resultaat behalen op school. Ze flikken het toch maar mooi. Ook tijdens zo’n rotjaar.”

Interview: Patricia de Ryck. Om privacy-redenen zijn de namen veranderd. Verhaal is eerder gepubliceerd in magazine.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).