Bewust ongewild kinderloos

Overal om mijn heen zie ik het; perfecte gezinnen. Ik word ermee doodgegooid op Facebook. Eerst de zwangerschap, dan nog net geen té grafische foto’s van bevallingen, en daarna de oh-kijk-eens-hoe-leuk-het-groeit-en-wat-lijkt-het-op de-moeder/vader foto’s. Ik doe het ook…”, schrijft J.S. van Ake in een lezersreactie.

“Ik doe het ook. Van mijn katten. De nieuwe pup. En de twee konijnen. Ik vind dat ik een heel rijk gezin heb. De maatschappij niet. In de ogen van de maatschappij ben ik extreem zielig. Want ik ben ál 30, en heb geen kinderen. Hoezo geen kinderen? Ik heb er vijf! Nee, maar ik heb geen échte kinderen. Wel G*dvr#^dmm+&%.
Ik heb namelijk besloten om die zo felbegeerde échte kinderen niet te nemen. Samen met mijn partner (ik heb blijkbaar al het geluk dat ik die heb gescoord) heb ik deze keuze gemaakt. Wij hebben de zelfkennis dat wij een kind niet kunnen bieden wat het nodig heeft. Hier hebben wij jarenlang, eerst zelf en daarna samen over nagedacht. En we willen heel graag kinderen, maar het zit er niet in. En dat vinden wij zo enorm pijnlijk. En mogen wij daar dan om rouwen? Nee. Want het is onze keuze. En als je iets kiest, sta je er achter.

En onze omgeving vind het niet eens een keuze. Die heeft een mening. Volgens hun is het een periode waar we doorheengaan. Een fase waar we wel weer uitkomen. Net nooit, nooit! Als eenmaal de eierstokken gaan rammelen, dan… Nou, omgeving, ze stuiteren ongeveer de keel uit. Maar het gaat niet gebeuren. Maar we zouden zulke goede ouders zijn, kijk maar hoe we met de dieren omgaan! Seriously?

Als al die mensen met een mening zo goed weten hoe geweldig het leven met kinderen is, waarom zijn er dan zoveel kinderen waar geen aandacht voor is, geen tijd, geen geld en zelfs geen ouders? Omdat er zoveel mensen zijn die een kind nemen omdat het erbij hoort. Het is een fase in het leven waar ze zijn aanbeland. Mensen die er niet zo hard over nadenken of het wel zo een goed idee is. Mensen die net zo gemakkelijk kinderen kunnen krijgen, dat ze maar hoeven te niezen en ze poepen er al weer een uit.

En vervolgens zijn er ook heel veel problemen met kinderen. Er bestaan programma’s waarin ouders hulp kunnen zoeken omdat ze niet weten hoe ze met hun eigen kinderen om moeten gaan. Kinderen die depressief raken, slaan, huilen, terug keren in infantiliteit en bedplassen. Omdat ouders ze genomen hebben. En vervolgens niet weten wat ze ermee moeten. En er dan toch nog een erbij nemen. Want anders is het gezin nog niet compleet.

Kinderen die ontwikkelingsproblemen krijgen. Stoornissen die in een kliniek of andere zware behandeling terecht komen, onder de medicijnen. Of kinderen gescheiden van hun ouders in tehuizen, omdat het niet meer ging. Dus daarom raad iedereen mij aan om kinderen te nemen. Want het is zo verrijkend.

En de reden dat ik geen kinderen neem omdat ik wil zorgen dat het bovenstaande narigheid bespaard blijft, nu het nog niet bestaat, daar heeft de maatschappij iets op aan te merken?

Foei maatschappij!”

Herken jij de twijfel of heb je juist een heel andere visie? Geen punt ook jij kunt een bericht mailen voor lezerspost.

Twijfel jij over je kinderwens?

juni 6, 2015 /