Na jarenlang twijfelen toch een kindje…

De 43-jarige Bianca Meijsen is na jaren van twijfelen net moeder geworden. “Na zoveel jaar heeft het toch zo moeten zijn.”

Ben je altijd een TwijfelMoeder geweest?
Heel lang heb ik geroepen dat ik geen kinderen wilde. Tot er rond mijn 29e een stofje vrijkwam, ineens stond mijn wereld op zijn kop, want wilde ik wel een leven leiden zonder kind(eren)? Mijn toenmalige partner had duidelijk aangegeven geen kinderen meer te willen. Mijn wereld stortte even in, even.

Ik kwam tot de conclusie dat ik nog steeds van mening was dat ik liever een relatie had zonder kind dan alleen met kind. Op mijn 33e was ik weer alleen en ineens was er weer even de hoop dat ik misschien toch nog moeder zou kunnen worden. Echter stond hier bij voor mij een ding als een paal boven water: alleen wanneer er ook een vaste partner was. Want ja, ook ik heb overwogen om naar de spermabank te gaan of een vriend te vragen zodat ik Bewust Ongehuwde Moeder (BOM) werd.

In december liet mijn knipperlicht relatie mij weten geen interesse meer te hebben. In januari ontdekte ik dat ik zwanger was en in februari had ik een miskraam. Daarna was mijn besluit duidelijk. Dit nooit meer, de pijn en verdriet voelden ondragelijk. Een jaar later leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij had al een zoon van 8 dus voor mij was het prima zo. Toen bleek ik door alle beveiligingsmaatregelen heen toch zwanger te zijn. Na een zeer emotionele beginperiode en een keizersnede later, ben ik toch de trotse moeder van een super mooie dochter.

Wat waren voor jou de redenen dat je altijd riep dat je geen kinderen wilde?
De wereld waarin we leven. De problemen die ik thuis zag bij mijn ouders, de persoonlijke overtuiging dat je niet aan kinderen begint maar dat het je ‘overkomt’. Het is geen gegeven dat je kinderen kunt krijgen. Daarbij vind ik dat je er samen voor moet kiezen. Het is een grote verantwoordelijkheid.

Hoe komt het dat je daarop terug bent gekomen?
Diep in mijn hart denk ik er nog steeds zo over. Hoe kun je een kind in deze wereld zetten. Toch ben ik super trots dat het mij gegeven is om moederschap te mogen ervaren. Zoals een vriendin van mij zegt: “Moeder zijn is het zwaarste en het mooiste beroep.”

Toen je hoorde dat je eenmaal zwanger was, zag je er toen tegen op?
Ja, best wel. Vooral vanwege de eerdere miskraam maar ook vanwege mijn eigen onderneming. Hoe ga ik dat succesvol draaien met een kind? Dat laatste is nog steeds een vraag aangezien ik nog met zwangerschapsverlof ben. Ik ga er alleen nu vanuit dat overal een oplossing voor te vinden is en gelukkig doe ik dit echt samen met een geweldige man.

Je hebt nu een kind, heeft dit jouw leven veranderd?
Absoluut! Dit kan niemand je van te voren vertellen. Hoe vaak het ook uitgelegd wordt. Hoe het ook duidelijk gemaakt wordt. Ik heb dit nooit kunnen inbeelden na alles wat er verteld is en ik kan het zelf niet eens onder worden brengen. Misschien is dit voorbeeld wel tekenend: Dodelijk oververmoeid kwam ik thuis van de bevalling en zelfs thuis kwam ik niet tot mijn rust vanwege de regelmatige voedingen. Gelukkig ging het na de keuze van flesvoeding steeds beter waardoor ik toch tot mijn rust kwam. Kort daarna sliep mijn dochter slecht waardoor ik weer erg oververmoeid raakte en ik het echt even niet meer zag zitten, maar dan zag ik weer haar gezichtje en was ik even alle moeheid kwijt. Ik zorgde voor de voeding, tevreden ging zij slapen en trots dook ook ik weer onder de dekens.

Kun je ermee omgaan?
Ik zit nog midden in de wen periode dus heb nog geen idee. Zodra ik weer ga werken en alles wat daar mee te maken heeft zal blijken hoe ik er echt mee omga. Vooralsnog helpt mijn instelling “voor alles is een oplossing”. Daarnaast voel ik geen gene om hulp te vragen omdat ik weet dat iedereen met liefde een handje wil uitsteken, dus wanneer ik het echt even niet meer zie zitten vraag ik om hulp bij mijn man, ouders, vriendinnen.

Wat vind je omgeving van het feit dat je nu een kind hebt nadat je altijd riep dat je dit niet wilde?
Iedereen gunt het me van harte. De meesten wisten wel dat ik steeds van “nee geen kinderen” naar heel even “zou wel leuk zijn” schommelde. Daarnaast lijkt iedereen er van overtuigd te zijn dat je als vrouw moeder ‘moet’ worden, dus ervaren ze dit als een logische volgende stap. Het feit dat ik nu 43 jaar ben, zal er ook wel mee te maken hebben.

Tekst: Chantal Bolleman.

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).