Waar blijven die gierende hormonen…

Als ze de foto van een pasgeboren baby’tje zien, gieren de hormonen van een grote groep vrouwen door hun hele lijf. Zelfs als ze al kinderen hebben – en in sommige gevallen de vruchtbare jaren al lang verleden tijd zijn – willen ze dit weer ervaren. Waarom heb ik dat niet? Het zou het leven makkelijker maken.

Ik voel namelijk niets bij de aanblik van zo’n klein meisje of jongetje. Natuurlijk feliciteer ik de ouders. Ik begrijp dat zij in de wolken zijn. Hier hebben zij op gewacht. Met de komst van dit kindje komt hun wens uit. Dat geluksgevoel herken ik. Het heeft bij alleen niet met gezinsuitbreiding te maken, maar met onze droomreis. Wat was ik in de wolken toen we na jarenlang dromen voet op Nieuw-Zeelandse grond zetten.

‘Had ik dat ook maar. Ik voel helemaal niets als ik deze foto zie’, deel ik met de aanwezige moeders, waarop een aanval volgt. Ik mag niet zeggen dat ik niets voel. Daarmee toon ik volgens de massa geen respect naar de kersverse moeder. Het is misschien wat onhandige geformuleerd, maar wat zou ik het graag begrijpen.

Dat getwijfel is alles behalve fijn. Die moeders beseffen niet dat het gebrek aan rammelende eierstokken hier voor de nodige pittige discussies zorgt. Gesprekken waarin zelfs de term ‘scheiden’ vallen, zijn geen uitzondering. Dat dat geen pretje is als je samen bent met de liefde van je leven, hoef ik je vast niet uit te leggen…

Twijfel jij over je kinderwens?

Lees mijn boek De Twijfelmoeder.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief (en krijg als eerste een seintje als de nieuwe interview-serie online gaat).
In gesprek met een professional over je twijfels? Plan direct een afspraak in of mail voor mogelijkheden in avond / weekend.
Kom bij de Facebook-groep Twijfel over kinderwens (of ga naar de groep voor mannen).